Op 25 september nam de Europese Commissie nieuwe regelgeving aan om microplastics te verbieden. Hieronder vallen scrubbolletjes in cosmetica en rubberkorrels die worden gebruikt bij kunstgrasvelden, maar ook glitter zal hierdoor verdwijnen uit de winkels.
Voor altijd aanwezig in het milieu
Glitters hebben een universele aantrekkingskracht op jong en oud, menig kinderpartijtje of carnavalsfeest wordt ermee opgevrolijkt. Maar wat weinig mensen beseffen is dat glitter meestal gemaakt is van plastic, en dat dit vrolijke goedje voor altijd in het milieu aanwezig blijft. Ook als het bijvoorbeeld wordt weggespoeld in de wasbak.
Daarom hebben de EU-landen besloten dat het vanaf half oktober in de Europese Unie verboden wordt om losse glitter te verkopen. Ook het toevoegen van kleine plastic bolletjes aan cosmetica, bijvoorbeeld om dode huidcellen mee weg te scrubben, -ook wel microbeads genoemd- is vanaf dat moment niet meer toegestaan.
42.000 ton plastic in de natuur
Ingelise de Boer, woordvoerder Europese Commissie in Nederland over dit verbod: “Minuscule stukjes plastic die niet afbreken in de natuur en die via drinkwater en voedsel in het menselijk lichaam terecht komen, heten microplastics. Ze worden door fabrikanten bewust toegevoegd aan hun producten om een bepaalde textuur of kleur te krijgen.
Naar schatting komt er jaarlijks langs deze weg 42.000 ton plastic in de natuur terecht. De lidstaten hebben daarom in EU-verband gevraagd om de uitstoot van microplastics te beperken of zelfs helemaal uit te bannen. De Europese Commissie heeft op basis van wetenschappelijk onderzoek samen met de EU-landen besloten tot het nu aangekondigde verbod.”
Wasverzachters, speelgoed en rubberkorrels
Andere producten met microplastics die onder de nieuwe regels vallen, zijn bijvoorbeeld wasverzachters, speelgoed, kunstmest en rubberkorrels voor sportvelden.
Van sommige producten is vastgesteld dat het microplastic minder snel in het milieu terecht komt. Een voorbeeld hiervan is nagellak met glitters. Voor deze spullen gelden langere overgangstermijnen, variërend van vier tot twaalf jaar, zodat fabrikanten de tijd hebben om met alternatieven te komen.
Deze producten verdwijnen dus nog niet meteen uit de schappen, maar zullen op den duur wel vervangen worden door milieuvriendelijke alternatieven.
